Een gruwelijke hekel aan blind materialisme en overconsumptie. Aan trends die elkaar steeds sneller opvolgen en waar de massa als schapen achterna loopt. Aan je 24/7 uit de naad werken om zoveel mogelijk geld te verdienen, waarmee je onnodige rotzooi kunt kopen om je ego te strelen en je status te verhogen. En uiteindelijk helemaal niet gelukkig bent.
Daar tegenover staat een prachtig pleidooi voor meer verbinding met de natuur. Het leven keihard opzuigen. Focussen op ervaringen en waardevolle lessen die je een beter mens maken en bakken met voldoening geven. En dat allemaal meeslepend beschreven.
Elke keer als ik Walden (1854) weer lees, zet Henry David Thoreau me op scherp. Na jaren is het boek van de Amerikaanse filosoof nog steeds één van mijn favoriete naslagwerken én een belangrijke factor in het veranderen van mijn denkpatronen: van de onbewuste gedachte dat ik nieuwe kleding en trends nodig zou hebben om iets voor te stellen en gelukkig te zijn (klinkt bizar, maar even eerlijk: hoe vaak zit ons ego ons niet in de weg? Stiekem?), naar: “Het leven draait om verbinden. Ervaren. Leren. Moeite doen. Zijn. Dát is geluk!”. Mijn favoriete medicijn tegen koophonger!
In tegenstelling tot Thoreau (zoals je in deze podcast hoort: hij gaat wel heel ver in zijn blik op kleding) denk ik dat onze kleren veel meer waarde hebben dan alleen het praktische nut. Ik geloof wel degelijk dat kleding zelfexpressie kan zijn, creativiteit kan stimuleren en een middel om jezelf beter te voelen, of je mood te versterken. Als ik geel draag, word ik automatisch vrolijker (top op dagen dat het weer meh is). Als ik me feestelijk aankleed, krijg ik zin om te dansen. En mooie lingerie… tsja. lk vind dat we daar kéihard van mogen genieten.
Maar ik denk dat we allemaal wel een vleugje - of een boel - Thoreau kunnen gebruiken, júist in deze tijd. In deze podcast neem ik je mee in mijn gedachtenbrij na twee uur Walden. Misschien is de filosofie niet voor iedereen, maar ik vind het zó lekker ;)
