Ineens kon ik er niet meer omheen: ik start (tóch) een capsulegarderobe
Wat hebben de dood van de microtrend, het wereldnieuws en mijn No Buy Year met elkaar te maken? Ik kwam tot nieuwe inzichten en dat leidde tot een nieuwe, belangrijke stap in mijn duurzame modereis.
Ik kende het concept al jaren. Tijdens mijn minimalistische fase rond 2018 probeerde ik het zelfs: zo min mogelijk kleding, maximale eenvoud. Maar het voelde vooral als beperking. Het idee van een systeem - vooraf bepalen wat je mag dragen - vond ik maar niets. Er volgde een periode waarin ik het tegenovergestelde deed: weer helemaal losgaan. Veel kopen en volop experimenteren met stijl. Terwijl veel andere duurzame mode-influencers capsule-challenges deden, zoals Project 333 of de 10x10 challenge, bepaalde ik dat de capsulegarderobe niks voor mij was:
• Het beperkt je creativiteit (ik hou van spelen, variatie, spontaniteit)
• Het is saai
• Je moet een neutrale, minimalistische stijl hebben (zoals Scandinavisch minimalistisch of de sad beige girl aesthetic)
• Je mag geen trends dragen en moet vasthouden aan één stijl
• Het werkt alleen voor mensen die van controle houden
• Het werkt niet met wisselvallig weer
Maar toen kwam mijn No Buy Year – en een onverwachte onrust
Eind december nam ik impulsief een besluit: ik start een No Buy Year. Niet per se vanwege de milieu-impact van mijn aankopen (ik kocht al voornamelijk vintage en support graag duurzame merken in hun missie), maar omdat ik de koophonger zat was die ik nog steeds wel eens voelde. Ik wilde leren tevreden te zijn. Gek genoeg lukte dat vrijwel meteen: niet-kopen voelde bevrijdend. Het gaf me controle terug, alsof ik mezelf eindelijk losmaakte van een systeem dat 24/7 probeert mijn keuzes te beïnvloeden. In plaats van verveling voelde ik vooral rijkdom.
Maar wat ik niet had voorzien, was dat er een nieuw soort onrust in me opkwam.
Mijn kast hing vol met prachtige kledingstukken (194 stuks, in januari telde ik mijn volledige garderobe) en een groot deel droeg ik amper. Het voelde ondankbaar, alsof die kleding helemaal niet van waarde is. Die onrust werd versterkt door het nieuws: oorlog, klimaat, overconsumptie, schermverslaving… Ik vind de wereld momenteel nogal overweldigend en ik ben snel overprikkeld. Alles in mij schreeuwde om minder prikkels en meer rust. En hoewel het niet-kopen al enorm hielp, bleef mijn garderobe een bron van ruis: als ik voor mijn kast stond, voelde ik te weinig overzicht en te veel keus. Uiteindelijk ging ik vaak voor dezelfde outfits.
En toen zat ik ineens aan tafel met Leoni Huisman, schrijver van De Capsulegarderobe. Precies op het juiste moment.
Wat is een capsulegarderobe eigenlijk?
Een capsulegarderobe is een kleine, doordachte selectie kledingstukken die goed met elkaar combineren. Het idee is dat je met minder kleding juist meer uit je stijl haalt, meer rust ervaart en overzicht creëert.
Het concept bestaat al sinds de jaren ’70 (bedacht door Susie Faux) en werd groot dankzij Donna Karan’s Seven Easy Pieces in de jaren ’80. Inmiddels zijn er verschillende varianten: van één capsule voor het hele jaar tot vier capsules per jaar, en ook de aantallen verschillen per methode.
Volgens Leoni’s methode stel je elk seizoen (dus elke drie maanden) een capsule samen van ongeveer 36 stuks: 14 tops, 7 broeken of rokken, 3 jassen, 5 paar schoenen en 7 ‘blijmakers’. De rest gaat tijdelijk naar je bewaarcollectie: uit het zicht, maar niet weg. Want misschien voelt een item nu niet goed, maar herontdek je het ineens een jaar later.
De microtrend is dood
Mijn verlangen naar meer rust, overzicht en eigenheid staat niet op zichzelf: het is onderdeel van een bredere verschuiving. Niet alleen merk ik in media-aanvragen en interviews dat het No Buy Year een steeds grotere beweging wordt, ook zie ik langzaam barsten ontstaan in de wereld van microtrends. Volgens Business of Fashion zijn microtrends inmiddels passé: